Als politici een koosnaam krijgen, ben ik op m’n hoede en voel ik me vaak wat ongemakkelijk.
Een paar weken geleden leidde de liefde van m’n leven, in opdracht van het IISG (Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis), een debat. Onderwerp: de nog altijd bestaande loonkloof tussen mannen en vrouwen (als u geïnteresseerd bent: het debat is nog te bekijken). In het panel zat onder andere het echtpaar Jildau Piena en Lodewijk Asscher. Bij de borrel na afloop stond ik gezellig te praten met Jildau Piena. Wat een leuke en interessante vrouw! Toen zij over haar man sprak, had zij het over ‘Lo’. En hoewel Lodewijk Asscher en ik partijgenoten zijn en het in de PvdA gebruikelijk is om iedereen met zijn of haar voornaam aan te duiden, voelde ik me bij ‘Lo’ toch een beetje ongemakkelijk. Waarom? Tsja, ik weet het niet zo goed, misschien is zo’n koosnaam me een beetje te intiem.
Om heel andere redenen krijg ik de kriebels als aan de voorman/partijleider en het enige lid van de PVV wordt gerefereerd als ‘Geert’. Of aan die antisemitische quasi-intellectueel als ‘Thierry’. Brrr. Ik heb niet met ze op school gezeten, godzijdank niet. Noem ze gewoon bij hun achternaam!
In Frankrijk is een relatief nieuwe politicus, Eric Justin Léon Zemmour, bezig aan een stevige opmars. Liefkozend wordt hij aangeduid als ‘Le Z’.
Wie is deze Zemmour? Laat ik neutraal beginnen. Zemmour is schrijver en essayist. Tot 2009 was hij politiek redacteur bij de Franse krant Le Figaro en tot een paar maanden geleden schreef hij columns in dit dagblad. En hij is dus politicus. Hier moet ik een vette punt zetten. Verder is er namelijk weinig positiefs over de man te melden.
Zemmour heeft de nodige veroordelingen voor haatzaaien en discriminatie aan zijn broek. Hij verkettert migranten. Hij is moslim-hater, en niet zo’n beetje ook. Migranten zet hij weg als ‘kolonisators’, in de djellaba ziet hij ‘het nieuwe uniform van een bezettingsleger’. Hij is aanhanger van de omvolkingstheorie, het gedachtegoed dat allochtonen door immigratie en hoge geboortecijfers de oorspronkelijke Europese bevolking zullen vervangen. Frankrijk dreigt, volgens hem, een islamitische republiek te worden. “Als de grenzen niet snel dichtgaan, is een burgeroorlog onvermijdelijk,” waarschuwt hij, “als die niet allang begonnen is.” Als politiek commentator voor tv-zender CNews orakelde hij dat ‘minderjarige vreemdelingen dieven, moordenaars en verkrachters zijn’. In 2009 had Le Figaro hem al de laan uitgestuurd, nadat hij op televisie had geroepen dat ‘het merendeel van de drugshandelaren zwart of moslim is’. In 2011 werd hij veroordeeld voor het aanzetten tot rassendiscriminatie omdat hij volhardde in zijn mening dat werkgevers het recht moesten hebben om moslims en zwarten niet in dienst te nemen.
En zo zou ik nog even kunnen doorgaan. Met de drek die uit Zemmours pen en mond komt, kun je pagina’s vullen. Ik houd het even bij bovenstaande voorbeelden.
Zondag 10 april 2022 vinden in Frankrijk presidentsverkiezingen plaats. Zemmour heeft zich nog niet officieel gekandideerd, maar alom wordt verwacht dat hij zich in de strijd zal mengen en zal proberen de opvolger van Emmanuel Macron te worden.
Ik maak mij zorgen over de opkomst van types als Zemmour, dat zal u niet verbazen. Maar over deze Franse politicus – nee, eigenlijk meer over zijn aanhang - maak ik mij extra zorgen.
Zemmour werd 31 augustus 1958 geboren in Montreuil, een voorstadje van Parijs. Niet lang daarvoor, tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog, waren zijn ouders, Algerijnse Joden, van Algerije naar Frankrijk gekomen. En hoewel Zemmour zichzelf graag aanduidt als ‘Berbers’ - om vooral niet als ‘Arabisch’ beschouwd te worden - is hij dus gewoon Joods.
Nee, ik ben niet plotseling antisemiet geworden. Zemmours Joodse afkomst zal me worst zijn. Waar ik bij voorbaat echter doodsbang van word, is de reacties die ik verwacht uit Joodse hoek. In Frankrijk, maar ook elders, ook in Nederland. Ik voorzie dat veel Joden zo blij zullen worden van een Joodse presidentskandidaat dat ze zijn gedachtegoed zo maar voor lief zullen nemen. Dat ze zó trots zullen zijn op het idee dat Frankrijk misschien een Joodse president krijgt, dat ze de rest voor lief nemen. ‘Islamofoob? Nou ja, valt wel mee toch … Racist? Ach …’ Enzovoort.
Moge Hakadosj Baroech Hoe verhoeden dat deze man ooit zelfs maar in de buurt komt van het hoogste politieke ambt in Frankrijk.
Deze tekst verscheen eerder als column in het NIW (Nieuw Israëlietisch Weekblad) van 26 november 2021.
