Deze column is een soort ‘coming out’ … Ik ben lid van de Partij van de Arbeid! Al tientallen jaren. Zo, dat is eruit.
Het grootste deel van mijn lezers heeft hier waarschijnlijk al afgehaakt. Fijn dat u er nog bent, want ik was nog niet klaar. Ik ben PvdA-er én ik noem mijzelf zionist ... Okay, okay, nu bent u in totale verwarring. Lid van de PvdA, zo’n foute, antisemitische partij en tegelijkertijd zionist, dat gaat toch niet samen? Hoewel ik niet het gevoel heb dat ik iemand een verklaring schuldig ben, deel ik toch graag mijn overwegingen met u.
Ik beschouw mijzelf als zionist. Nee, ik heb geen alija-plannen, mijn koffer staat niet gepakt. De tijd dat zionist met een flauwe grap werd gedefinieerd als ‘een Jood die een andere Jood helpt om op alija te gaan’, ligt ver achter ons. Ik sta voor het bestaansrecht van Israël als Joodse staat. Zo iemand noem je een zionist. Ik handel daar ook naar, vind ik zelf. Mijn tijd besteed ik grotendeels aan vrijwilligerswerk voor de Collectieve Israël Actie en bestuurswerk voor de Nederlandse Vrienden van de Hebreeuwse Universiteit en het CIDI. Met deze drie activiteiten probeer ik mijn steentje bij te dragen.
De PvdA is de enige sociaaldemocratische partij in Nederland. Het belangrijkste aspect van de sociaaldemocratie is voor mij gelijkheid. Een heilig principe. “En het stemgedrag van jouw partij als het over Israël gaat,” gooit u mij nu voor, “sta je daar achter?” Nee, moet ik bekennen, ik ben niet altijd blij met het Israëlstandpunt van mijn partij. Maar ik ken geen partijen, helaas niet, die op dat punt goed scoren. Kom bij mij niet aan met partijen die zogenaamd – met veel nadruk op zogenaamd – pro-Israël zijn omdat zij anti-islam zijn. Een helaas veel gemaakte gedachtefout. Partijen die hele bevolkingsgroepen uitsluiten, komen in mijn balboekje sowieso niet voor. En de christelijke partijen dan? Die liggen, als het om Israël gaat, een stuk beter. Maar ik vind principieel dat politiek niet op religie gebaseerd moet zijn. Voor mij geen confessionele partij dus. En dan laat ik belangrijke standpunten ten opzichte van homoseksuelen of vrijwillige levensbeëindiging nog maar even buiten beschouwing. Kortom: ook al schuurt mijn PvdA-lidmaatschap wel eens, ik zie geen alternatief.
Niet iedereen kan mijn keuzes waarderen, soms niet eens accepteren. De laatste tijd word ik regelmatig gestalkt door ene W. uit Israël. De combinatie PvdA-CIDI, daar kan hij met z’n pet niet bij. Dat mag. Hij vindt echter dat ik hem daar verklaringen over schuldig ben. En dat ben ik niet. Dus reageer ik niet op zijn tweets waarin hij mij tagt en ook niet op zijn e-mails. Zijn berichten zijn opruiend, hij probeert te stoken en hij eist uitleg. Ik heb hem al eens vriendelijk verzocht mij uit zijn adresboek te halen en mij geen berichten meer te sturen. Maar W. heeft een harde kop en blijft gewoon mailen. Stalken dus. Bij voorkeur met de halve wereld in de cc. Het zij zo, ik lig er niet wakker van.
Een maandje of zo geleden heb ik de liefde van mijn leven enorm laten schrikken. Ze kwam gealarmeerd naar mijn werkkamertje gerend, waar ze mij aantrof in een homerische lachbui. W. noemde mij een prominénte PvdA-er. Mijn enige bijdrage ooit aan de partij, is dat ik bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen hier in Amstelveen op de lijst stond. Op een volstrekt onverkiesbare plaats. De vijf voorkeurstemmen die ik haalde, zijn vast niet tot het partijbureau doorgedrongen.
Bij een andere opmerking van W. verging mij het lachen. In bijtend taalgebruik refereerde hij aan de PvdA als een (nationaal-)socialistische partij. Grappige ‘woordspeling’ hè? Hiermee zette hij de PvdA, en dus mij als lid van die partij, weg als nazi’s. Kijk, dat is een brug te ver. Joden proberen te treffen door ze te vergelijken met nazi’s, is het kwalijkste dat je kunt doen. Het is een graag gebruikte tactiek van pure antisemieten. En als de ene Jood deze vergelijking gebruikt voor een andere Jood, dan plak ik daar dezelfde kwalificatie op. Zo dat niet al het geval was, had W. op dat moment voor mij écht afgedaan. Waarvan akte.
Deze tekst verscheen eerder als column in het NIW (Nieuw Israëlietisch Weekblad) van 11 juni 2021.
