Leeg

Onverwacht kwam het niet. En natuurlijk is het de normaalste zaak van de wereld. Maar toch …

Gisteren is A., onze jongste, uit huis gegaan. Alles dat mee moest, paste met gemak in het gehuurde busje. Zijn bed, bureau, computer, tv, spelcomputer, een stoel en een kast, wat kleren. Vanmorgen ben ik naar zijn nieuwe woning geweest. We hebben samen de kleine en wat gammele linnenkast in elkaar gezet. Alles staat.

Nog iets meer dan een maand, dan wordt hij 19 en in september begint zijn studie aan de UvA. Logisch dus dat hij op zichzelf wilde gaan wonen. Ik weet het.

Helemaal nieuw is de situatie bovendien niet. A. heeft al een half jaar in Israël gewoond. In maart kwam hij terug. Al vóór hij naar Israël ging, had hij ons verteld dat hij in de loop van deze zomer een flat ging delen met zijn schoolvriendje W.
En we hebben natuurlijk al ‘geoefend’, toen zijn zus een paar jaar geleden op eigen benen ging staan.

Maar toch … Toen ik vanochtend opstond en een blik wierp in zijn lege kamer, kromp mijn maag een beetje ineen. Jiddisje papa’s en ‘lege nesten’ zijn niet zo’n goede combinatie.