La Ka, de liefde van mijn leven, heeft mij er ooit toe aangezet om dit blog te beginnen. Dat was in de tijd dat xenofobie salonfähig leek te worden. De geblondeerde voorman van de PVV was in opmars en ik barstte zowat van woede en frustratie. Of ik die onlustgevoelens echt van me heb kunnen afschrijven, weet ik niet. Maar zo af en toe mijn frustraties met een kleine groep lezers delen, bleek best leuk te zijn.
Ruim twee jaar heb ik niet geblogd. Tijdgebrek, inderdaad. Mijn laatste schrijfsel is van 8 juli 2011 en ging over ene Johan Cruyff en de door hem gemunte ridicule term voetbalverstand. Dat blog heb ik zojuist nog eens terug gelezen. Hmmm, was eigenlijk zo slecht nog niet.
Tijdgebrek heb ik nog steeds. Maar vanochtend, bij het openslaan van mijn (inmiddels al weer jaren) tweede lijfblad, Trouw, maakte ik me weer zo druk dat La Ka riep: blog! Laat ik, in ieder geval eenmalig, de draad weer eens oppakken.
Excuses en smartengeld
Van 1945 tot 1949 werd in het huidige Indonesië, in naam van de koningin, gemoord. In Rawagede bijvoorbeeld, een dorpje op 100 kilometer ten oosten van Jakarta, werd op 9 december 1947 bijna de hele mannelijke bevolking (431 mannen) door Nederlandse militairen vermoord. Rawagede is het bekendste voorbeeld, maar zeker niet de enige plaats waar Nederlandse militairen oorlogsmisdaden pleegden. De weduwen van Rawagede hebben decennia lang moeten vechten met de Nederlandse overheid. In mei 2010 stelde De Staat zich nog op het standpunt dat er weliswaar sprake was van oorlogsmisdaden, maar dat de eis voor schadevergoeding inmiddels was verjaard ... Het duurde tot december 2011, vierenzestig (64!) jaar nadat het bloedbad plaatsvond, totdat de Nederlandse ambassadeur in Indonesië, in het bijzijn van de wereldpers, namens de Staat der Nederlanden excuses aanbood. De nabestaanden ontvingen 20.000 euro per persoon. Als Nederlander krijg je hiervan toch het schaamrood op de kaken!
'Oud nieuws' zult u zeggen. Dat klopt. Maar ik zou zo ontzettend graag willen dat de Staat der Nederlanden hier iets van had geleerd. Maar nee, de geschiedenis lijkt zich te herhalen. De Nederlandse overheid weigert opnieuw consequenties te trekken uit een gerechtelijke uitspraak waarin zij veroordeeld wordt.
In 1995 joegen Nederlandse militairen (minimaal) drie mannen de dood in. Drie moslims, die werkzaam waren op de Nederlandse basis, werden van die basis verjaagd, rechtstreeks in de armen van het Bosnisch-Servische leger, dat wel raad wist met moslims. De drie hadden geen schijn van kans en overleefden het niet. De Staat der Nederlanden achtte zich niet aansprakelijk ... Nou ja, u kent dit hele verhaal. De nabestaanden hebben moeten vechten en moeten procederen tegen de Staat. Tot aan de Hoge Raad aan toe. Nu, 18 jaar later, is de uitspraak van de Hoge Raad dat de Nederlandse staat wel degelijk aansprakelijk is voor de dood van de drie moslimmannen. Meteen excuses maken, zou je zeggen. Heeft u Rutte al gehoord? Nee, natuurlijk niet. Hij ziet de eisen voor schadevergoeding al aankomen, Stel je voor dat de Staat ook aan deze nabestaanden een financiële genoegdoening moet overmaken ...
'Geld is een mamzerbennenidde' leerde ik al van mijn grootmoeder.
('Mamzerbennenidde' komt uit het Nederlands-Jiddisj. Vrij vertaald: geld brengt het slechtste in de mensen naar boven).
Je hebt volkomen gelijk. Ik zit ook met die woede. Dat arrogante Nederland, dat nog niet eens een fractie van de introspectie en het daaruit voortvloeiende besef van verantwoordelijkheid heeft dat Duitsland de afgelopen dertig jaar heeft opgebracht. Het gaat niet om de omvang van de misdaden tegen de menselijkheid hier, het gaat om het principe van bereidheid schuld te bekennen. Grrr.
BeantwoordenVerwijderen